Здавалася, што навакол – нікога I толькі я адзін іду дарогай. Ды ўстала сонца, і мой цень зьявіўся, А потым весьні вецер далучыўся, А потым спадарожнікамі сталі Пагоркі нарачанскія і далі, I прыдарожныя бярозы, хвоі, I птушкі і аблокі нада мною. Спынілася папутная машына, Шафёр мне прапануе: – Мо падкінуць? Я дзякую яму: – Усіх дарэшты, Хто разам крочыць, брат, не забярэш ты. I я далей іду па родным краі. I спадарожнікаў ў мяне ўсё прыбывае.
1979
|
|